در سحرگاهان 31 شهریور ماه 1359، خواب شیرین کودکان این سرزمین به کابوسی وحشتناک تبدیل شد، هجوم وحشیانه‌ی دیو سیرتانی که تاب تحمل آبادی و آزادی این آب و خاک را نداشتند و خام اندیشانه فتح سه روزه تهران را در خواب می‌دیدند، ایران را صحنه رزمی ناجوانمردانه و نابرابر قرارداد و حماسه‌ها آفریده شد، زیرا یک طرف دشمن تجهیز شده و طرف دیگر، مردمانی آزاده با دستانی خالی، این جنگ نابرابر و تحمیلی، هشت سال به طول انجامید و ایران به خود می‌بالد که این سال‌ها، سرافرازی و افتخار را در برابر دید دنیا به نمایش گذاشت، به طوری که همگان از دوست و دشمن اقرار کردند که ایرانی آزاد و آزاده و سرافراز است و ایران اسلامی آباد و آزاد خواهد ماند.

ملتی که اهداف بلند و مقدس دارد، باید همواره آمادگی رزمی و دفاع نظامی را در برابر تهدید دشمنان داخلی و خارجی حفظ کردند، امام خمینی (ره) در این باره می‌فرماید: من مجدداً به همه ملت بزرگوار ایران و مسؤولین عرض می‌کنم چه در جنگ چه در صلح، بزرگ‌ترین ساده اندیشی این است که تصور کنیم جهان خواران خصوصاً آمریکا و شوروی، از ما و اسلام عزیز دست برداشته‌اند، لحظه‌ای نباید از کید دشمنان غافل باشیم.

خدایا هنگامی که شیپور جنگ طنین انداز می‌شود قلب من شکفته شده به هیجان در می‌آید زیرا جنگ، مرد را از نامرد مشخص می‌کند. جنگ بهترین محک امتحان برای فدائیان از جان گذشته است، در جنگ همه شعارهای میان تهی، همه ادعاهای پوچ، همه خود نمایی‌ها و غرورها و خودخواهی‌ها فرو می‌ریزد. در جنگ مرد حق فرصت دارد که با حربه شهادت بر شیاطین کفر و ظلم بتازد. در جنگ حیات با شرف مبادله می‌شود، در جنگ مرد خدا می‌تواند با قربان کردن جان خود ایمان خویشتن را به خدا و به هدف اثبات کرد.

مقاومت آنان که هشت فصل سرخ را با سربلندی پشت سر نهادند، تفسیر «یجاهدون فی سبیل الله» بود خوشا آنان که نامشان بر کتیبه‌ی مقدس «جهاد» جاودانه شد.

شهادت چراغی ابدی است که در روز ازل بر آسمان سرزمین ما آویخته شد.

خوشا آنان که نیک دریافته بودند که «شهادت» آغاز همه زندگی‌هاست.

آنان که رفتند و خاطره دلاوری‌شان و نبرد پرشکوهشان همچنان بر جا ماند.

آنان رفتند تا همچنان خاک این سرزمین، یاد هشت بهشت بهار سرخ را در ذهنش نگاه دارد.

دشمن هر چند ناجوانمردانه می‌جنگید، با مردان دیار ما، در مصافش بزرگترین حماسه‌ها را آفریدند.

اکنون دیری است که از آن سالیان می‌گذرد، روزهایی که روزنامه‌ها پر بود از دلواپسی «دزفول»، نگرانی «خرمشهر»، غربت «قصر شیرین»، دلتنگی «هویزه» و اندوه «اندیمشک».

روزهایی که دل مردم چون کارون خروشان بود و شب‌هایی که خواب مردم بسیاری از شهرها پر بود از صدای آژیر قرمز و انفجار ... .

حال ما می‌مانیم و غربت آن همه خاطره، ما می‌مانیم و یاد آن همه زیبایی، در اوج حماسه ما می‌مانیم و تقویم‌هایی که تا همیشه یاد آن هشت بهار خونین، در حافظه‌شان می‌درخشد، حال ما می‌مانیم و این که چگونه از آن همه دلواپسی، آن همه شوق، آن همه امید، آن همه ایثار برای کودکان فردا بگوییم.

بگوییم که در آن سال‌ها بر مردمان این سرزمین چه گذشت.

بگوییم که راز سربلندی دیار پر بهار ما چه بود ... .

به یاد خونین کفنان

در کنار چفیه‌های خونین و پلاک‌های رقصان!

دستانی هنوز خاک را می‌جویند به گواهی آن چه بر دل و دیده رفته است!

باور کنید! هر چه سبزی است از سرخی لاله‌هاست!

و چشمانی هنوز کوچه پس کوچه‌های تنهایی را به امید وصل، مشق انتظار می‌کنند!

باور کنید! شهادت رمز زندگی ماست و حیات یعنی ایستادن بر قله‌ی مرگی بی‌فنا، بر قلعه جاودانگی و کاروانی تا همیشه به استقبال عشق خواهند رفت و این راز هستی اسلام است !

که شهیدان درخت انقلاب را سیراب کرده‌اند تا همیشه !